Oι Prodigy τα έδωσαν όλα κι εμείς λιγότερα από ποτέ!

Το σίγουρο είναι ένα ,κι ας είναι πλήρως αφοριστικό. Όποιος δεν ήταν στο Terravibe στις 3 Ιουλίου, την πάτησε πολύ άσχημα! Όποιος, πάλι, ήταν, ξέρει πολύ καλά για τι πράγμα μιλάω, οπότε δε χρειάζεται να πω κάτι παραπάνω. Εξάλλου, πέρα από μια μουσική αίσθηση που περιορίζεται εντός του κεφαλιού μου, δε νομίζω ότι είμαι καμιά μουσικός ειδήμων -αν μπορεί να υπάρχει κάτι τέτοιο- για να κρίνω τις εμφανίσεις των συγκροτημάτων. Στο κάτω κάτω, η μουσική είναι μια πολύ προσωπική υπόθεση, και το λυρικό βίτσιο του καθενός τόσο ξεχωριστό και μοναδικό, σαν το δακτυλικό μας αποτύπωμα. Όσο κοινά γούστα και να έχεις με τον οποιονδήποτε, φίλο ή άγνωστο, πάντα θα υπάρχει έστω μια τόση δα λεπτομέρεια, που θα κάνει τη διαφορά.

Μιλώντας, το λοιπόν, αποκλειστικά για το τομάρι μου, βία για κάνα-δυο κοντινούς μου ανθρώπους, που οσμίζομαι χρόνια τώρα τα δικά τους βίτσια, η 3η Ιούλη ήταν ένα πανηγύρι αισθήσεων. Ουσιαστικά, ήταν δυο συναυλίες .Οι Prodigy και οι πριν από τους Prodigy ,χωρίς αυτό να είναι καθόλου υποτιμητικό για τους δεύτερους. Όλοι ήταν εξίσου καλοί ,και αυτοί που παρακολούθησα προσωπικά(Τherapy,Monster Magnet, Kyuss, άντε και οι Gogol Bordello) και όσοι έφτασαν σαν εικόνα στα μάτια μου μέσω τρίτων(Marky Ramone,Fogging Molly) .Και πέρα από μια ιδιαίτερη συμπάθεια που τρέφω για τους Kyuss και με κάνει λίγο λιγότερο αντικειμενική στις κρίσεις μου και λίγο περισσότερο εκδηλωτική στις αντιδράσεις μου εντός του συναυλιακού χώρου, με χαρά λέω ότι οι παρουσίες όλων των συμμετεχόντων ήταν αξιοπρεπέστατες και περάσαμε μια χαρούλα. Και επειδή ο στόχος δεν είναι η αντικειμενικότητα ,Kyuss rules!

Αν όλη η συναυλία ήταν πανηγύρι αισθήσεων, το δεύτερο μέρος της ήταν πανηγύρι αισθήσεων και παραισθήσεων. Χορός μέχρι ξεπατώματος (το λουμπάγκο κράτησε ,ευτυχώς ,μόνο μια βδομάδα), ξύλο μέχρι μωλωπισμού (ειδικά για τις μπροστινές σειρές, χωρίς αυτό να είναι κανόνας), μέθεξη σε βαθμό βακχικό ,με την επιβλητικότατο Μaxim σε ρόλο Διονύσου, να δίνει εντολές στους πιστούς και αυτοί να υπακούν χωρίς δεύτερη σκέψη, με τον αειθαλή Keith Flint να χτυπιέται σαν το χταπόδι και να σε κάνει να αναρωτιέσαι , αν θα τα καταφέρνεις κι εσύ να φέρνεις καμιά φούρλα στα 42 σου χωρίς να σε μαζεύουν τρεις και τον Liam Howlett στην κονσόλα, να αποδεικνύει για πολλοστή φορά ότι είναι μουσική μεγαλοφυΐα και ευχαριστούμε το καλό μας Σύμπαν που α) μας βοήθησε να συμπέσουμε χρονικά μαζί του στον μάταιο τούτο κόσμο ,β) δεν τον έφαγε η βιοπάλη ή οι ντρόγκες ,να μην τον μάθαινε ποτέ ούτε ο μπακάλης του.

Γενικά συμπεράσματα :ευχαριστούμε για την εμπειρία, είμαστε μαλάκες όσοι δεν σας έχουμε δει τόσα χρόνια ,περάσαμε υπέροχα ,να μας ξανάρθετε και λοιπές κουβέντες μεταξύ συμπεθέρων. Όσο αναφορά τη νύφη ,το σίγουρο είναι ότι δεν την πληρώσαμε ακριβά. Για την ακρίβεια (όχι την κακιά ,την άλλη) την πληρώσαμε λιγότερο από ποτέ. Ήταν η πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια, ας πούμε, χοντρικά, από το πρώτο Rockwave,συνυπολογίζοντας και τις συναυλίες άλλων διοργανώσεων ,που για να δούμε μερικά (και μάλιστα αρκετά) συγκροτήματα τις προκοπής, δώσαμε ένα μη εξωφρενικό ποσό.

Παραβλέπω τη χλιμιτζουριά της αύξησης του εισιτηρίου από 28 σε 35 ευρώ μετά την προσθήκη του ηχηρού ονόματος των Prodigy και μένω στο γεγονός ότι η τιμή ήταν και παρέμεινε αρκετά χαμηλή .Και αναρωτιέμαι φωναχτά: Γιατί τόσα χρόνια πληρώναμε τον κούκο αηδόνι;;; Γιατί σε μια χρονιά κρίσης οι τιμές μπόρεσαν και προσαρμόστηκαν ανάλογα;;; Πόσα λεφτά έβγαλαν στην πλάτη μας οι διοργανώτριες εταιρείες με τη φτηνή (μόνο σε ηθικό επίπεδο) δικαιολογία ότι η Ελλάδα βρίσκεται μακριά από την Αμερική ή την Αγγλία και τα συγκροτήματα ζητάνε τα μαλλιά της κεφαλής τους για να παίξουν;;;;

Έπρεπε να φτάσουμε στο 2011 και στα πρόθυρα (και για μερικούς στα μεσόθυρα )της φτώχειας ,για να επαληθευτεί η υποψία μας ότι, το μόνο που έκανε τα ελληνικά εισιτήρια διπλάσια σε αξία σε σχέση με τα αντίστοιχα ευρωπαϊκά ,ήταν η νεοελληνική πλεονεξία και τίποτε άλλο. Έπρεπε να φοβηθείτε ότι οι συναυλίες θα πάνε άπατες για να μη μας ρουφήξετε το αίμα για μερικές ώρες κοπανιστού αέρα. Ελπίζω ,τουλάχιστον, αυτό το όψιμο ‘’φιλότιμο’’ να διατηρηθεί και τις επόμενες χρονιές, είτε αυτές είναι δύσκολες είτε εύκολες, και να μετράτε πάντα πόσο κόσμο χάσατε τόσα χρόνια με την αδηφαγία ,την αδιαλλαξία και την αγένειά σας! Και, εύχομαι ,με τον καιρό, να προσαρμοστούν όχι μόνο οι υπόλοιπες διοργανώτριες εταιρείες σε αυτή τη νοοτροπία ,αλλά και ολόκληρη η από εδώ και πέρα νεοελληνική μας πραγματικότητα. Και του χρόνου!